هفته گذشته تبلیغ نمایشگاهی با عنوان "پرنسس‌های کوره" در گالری کاما منتشر شد. در توضیح این نمایشگاه آمده بود: "پرنسس‌های کوره روایت دخترکانی است که در حومه تهران در کناره کوره‌های آجر پزی زندگی می‌کنند و با کمک علی صوفی در کادر عکس‌هایشان به پرنسس‌هایی مبدل شده‌اند که آرزوی هر دختری است." روی پوستر هم تصویری از یکی از دختران با تاج و لباس قرار داشت و دستانی که در حال آماده کردند دختر بچه هستند و قرار بود عواید فروش آثار نمایشگاه صرف کمک به کودکان شود .
بهمن جلالی نامی جاودان در عرصه عکاسی خبری ایران است. او در اکثر معرکه‌های دورانش حاضر بود. با سال‌ها عکاسی کردن از انسان‌ها و مناظر فراموش‌شده و زندگی روزمره‌ی مردمان سرزمینش، به عکاسان نسل بعد خود نشان داد که لازم نیست عکاس مستند تنها در پی رخدادهای «مهم» باشد. مطلب پیش رو نگاهی به آثار او در سال‌های فعالیتش است.
رنه بری عکاسی سوئیسی و عضو آژانس عکس مگنوم بود. او در ۱۹۳۳ متولد شد و در ۲۰ اکتبر ۲۰۱۴ از دنیا رفت. بری عمده شهرت خود را مدیون عکاسی از چه گورا و پابلو پیکاسو است.
سباستیائو سالگادو عکاس فجایع بزرگی چون قحطی در منطقهی ساحل، جنگهای داخلی رواندا و... است. آثار سالگادو، همانگونه که سوزان سانتاگ با الهام از «سه گینی» ویرجینیا ولف میگوید، به دلیل صراحت و برملا کردن بربریت و توحشی که در نابرابریها و جنگها بر انسان میگذرد، توجه به دیگران را چون امری نه تنها امکان‌ناپذیر بلکه غیرقابل انکار، برجسته می‌کند.
نصرالله کسرائیان، را بسیاری پدر عکاسی قوم‌نگاری ایران می‌دانند. کسرائیان اما فروتن‌تر از این اسامی است. وی در یادداشتی که برای انتشار آخرین کتابش «گزارش یک زندگی» نوشته است به گوشه‌ای از تجربیات و ایده‌هایش راجع به عکاسی و هنر و زندگی پرداخته است.
