ما هنوز به «وضعیت سراسربین» نرسیده‌ایم، اما به نظر می‌رسد این آینده محتوم جهان است. آیا می‌توانیم کاری کنیم منفعت این وضعیت محتوم به همگان برسد؟
بهرنگ صدیقی در مصاجبه‌ی زیر در مورد نظام‌های کنترلی موجود در سرتاسر جهان، آن را هم‌چون هیولایی دو سر می‌داند که از یکسو در خدمت منطق بازار و از سوی دیگر به دنبال تثبیت سیاسی دولت‌های حاکم است. وی از تاثیرات آشکار شدن هرچه بیشتر این نظام‌های کنترلی سخن می‌گوید، و اینکه آیا اساسا در چنین فضایی سیاست مردمی قادر به نقش بازی کردن است؟
