فعالیت‌هایی که تحت عنوان خود-مراقبتی پیشنهاد می‌شوند از یک خصوصیت مشترک برخوردارند و آن نوعی فردگرایی افراطی است. دولت‌ها و حکومت‌ها هم با تأکید بر نقش پررنگ خود-مراقبتی در سلامت افراد، از زیر بار مسئولیت خود در ایجاد رفاه اجتماعی شانه خالی می‌کنند و این مسئولیت را به گردن خود افراد می‌اندازند. اما خود مراقبتی روی دیگری دارد که می‌تواند نوعی مقاومت جمعی و همدلانه باشد.
کانال‌های تلگرام و برنامه‌های تلویزیونی پر است از توصیه‌های بهداشتی زندگی سالم، روزی چند عدد سیب و چند لیوان آب و ... اما این آموزه‌های مبتنی بر خودمراقبتی برای ایجاد سلامت عمومی در جامعه چقدر تاثیرگذارند؟ وحید رواقی در این یادداشت می‌گوید که چطور از میانه دهه هفتاد پژوهش‌های پزشکی نشان دادند که علت‌های اصلی بیماری نه کمبود مراکز درمانی، بلکه فقر و محرومیت و اختلاف طبقاتی است.
