نامه‌های غلامحسین ساعدی به طاهره کوزه‌گرانی را شاید بتوان به عنوان یکی از دقیقترین نمونه‌های هم‌آمیزی عشق با مالکیت، سلطه و آزار جنسی در متن فرهنگی ایران مثال آورد. در یکی از نامه‌ها ساعدی عاشق، پس از ابراز میل‌اش به تصاحب بدن طاهره، خطاب به او که همواره خاموش است، می‌نویسد: «اگر یک نفر آدم، نه اگر یک نفر دیو، یا هرکسی که می‌خواهد باشد، صاحب بدن طلایی و موهای زرین و روح بلورین تو شود، اگر خودم را هم نکشم آن یک نفر، بله آن صاحب تو را خفه می‌کنم. باور نمی‌کنی؟ خواهی دید.»
زنانی که از بدو نخستین روزهای قبضه‌ی قدرت از سوی طالبان، آگاهانه به خیابان رفتند؛ اعتراض کردند؛ عاملیت انسانی‌شان را در تعیین سرنوشت جمعی به کار بستند و تا این دم در محاصره‌ی انواع تهدید، خطر و خشونت تنها مانده‌اند یگانه نیروی مقاومت در برابر گفتمان حذف و خصم اند.
«بعضی از زنانی که حالا به خانه‌های بهداشت می‌آیند تا شاید بتوانند کاری برای جلوگیری از بچه‌دار شدنشان بکنند از بارداری‌های متوالی خسته‌اند.» این را بهورز خانه بهداشت دشتستان می‌گوید. به گفته او، بعضی از زنان واقعا از نظر مالی در مضیقه‌اند: «جمع‌آوری وسایل رایگان پیشگیری از بارداری روی زنان اتباع خیلی تاثیر دارد. شاید از سه چهار هزار زنِ تبعه‌ای که به خانه‌های بهداشتِ اینجا رجوع می‌کنند یک زن با استفاده از وسایل پیشگیری از بارداری مشکل داشته باشد. همسرانشان حتی این اجازه را به آنها نمی‌دهند که خودشان بروند این وسایل را تهیه کنند.»
«سزارین یا طبیعی؟» به نظر می‌رسد تنها کنش عاملانه در این میدانی که زنان را احاطه کرده نه پاسخ دادن به این پرسش، بلکه پیوسته پرسیدن و سر باز زدن از ذاتی و اخلاقی کردن پاسخ‌هاست. با مطرح کردن پیوسته پرسش‌ها و با ارجاع به تجربه منحصربه‌فرد خود و دیگری است که می‌توان سیاست‌های پیوسته‌دگرگون‌شونده مستتر در این دوگانه‌سازی‌های جعلی را مرئی کرد.
منطقی که گشت ارشاد و امنیت اخلاقی را توجیه می‌کند، همان منطقی است که از طرح عقیم‌سازی زنان کارتن‌خواب و یا پیشنهاد بازگرداندنشان به شهرستان‌های محل تولد دفاع می‌کند؛ مدیریت بدنها و برنامه‌ریزی برای آنها.
طبق برخی آمار‌ها در ایران سالانه ۲۲۰ هزار سقط جنین انجام می‌شود. گرچه این آمار قابل اعتماد نیست چون در بهترین حالت آمار سقط‌های قانونی در دسترس است و شمار دقیقی از سقط‌های غیرقانونی وجود ندارد. اما طبق همین ارقام، و با توجه به ۷۵۰ هزار مورد بارداری در سال، از هر هفت زن باردار، یک زن اقدام به سقط جنین می‌کند. با این حال، سقط جنین جرم است مگر در موارد خاص که روند قانونی طولانی و تقریبا غیر ممکنی دارد. در چنین شرایطی اقدام به سقط جنین می‌تواند برای بسیاری از زنان عمل مخاطره‌انگیزی باشد چه از منظر قانونی چه از منظر امکانات بهداشتی غیر استاندارد. نوشته زیر گزارشی است از یکی از مراکز سقط جنین در جنوب تهران.
