برای بسیاری از مردم ماندن در قرنطینه در دوران کرونا تجربه تازه‌ای بود. روز به روز زندگی کردن در عدم قطعیت اما چیزی است که مبتلایان به سندروم خستگی مزمن همیشه با آن دست‌و پنجه نرم می‌کنند.
نقاشی‌های ادوارد هاپر که تنهایی‌های انسان اوایل قرن بیستم در شهرهای مدرن را نشان می‌دهند، این روزها در شبکه‌های اجتماعی به‌نشانه شباهت این روزهای کرونایی با روزگار آدم‌های آن نقاشی‌ها دست‌به‌دست می‌شوند.
بیشتر مردم شبکه‌های اجتماعی را برای متحد شدن یا بازگشایی افق‌های بازتر مورد استفاده قرار نمی‌دهند بلکه آنها را استفاده می‌کنند تا از تقابل در امان بمانند و خودشان را در منطقه‌ای یکسان‌سازی شده و امن قرار دهند، منطقه‌ای که به نظر می‌رسد در آن تنها صداهایی را می‌شوند که پژواک صدای خودشان است.
