سینما بود که به شهرهای گوناگون، مردمان مختلف و داستان‌های زندگی‌شان تصویرشان را داد. برخلاف این اما شهرستان‌های ایران هنوز تصویری برای خود ندارند. آنها شهرهای بی‌تصویرند.
نانسی فریزر در این مصاحبه توضیح می‌دهد که چگونه دستورکار چپ برای برقراری عدالت اجتماعی توسط آنچه «نولیبرالیسم مترقی» می‌نامد، ربوده شده است. او به کاوش در این مساله می‌پردازد که یک اقتصاد سیاسی مارکسیستیِ موشکافانه چگونه می‌تواند چپ را به مسیری رهنمون شود که از طریق یافتن دستورکاری در خورِ روزگار کنونی، حمایت توده‌ها را مجددا کسب کند. فریزر معتقد است نیروهای چپ باید از طریق مداخلات سیاسی، بازی‌های هراس‌افکنانه‌ای که لیبرالیسم با واژه «پوپولیسم» راه می‌اندازد را به‌شکلی راسخ عقب برانند.
عمر تقلب در عکس اگر هم‌اندازه‌ی عمر عکاسی نباشد چندان کمتر نیست. حذف بطری‌های نوشیدنی از روی میز مذاکره‌ی برژنف روس و ویلی برنت آلمانی برای جدی‌تر جلوه دادن گفت‌وگوی آنها در 1971، حذف کلمنتیس از عکس سخنرانی مشهور گوتوالد در 1948 پس از متهم شدن به خیانت و به دار آویخته شدنش، و اصلاح کتابی که جورج بوش در 2002 در بازدید از مدرسه‌ای برعکس در دست گرفته بود، از نمونه‌های مشهور تقلب در عکس‌های دنیای سیاست هستند. اما یادداشت پیش‌رو به گونه‌ی دیگری از این جنس تقلب‌ها می‌پردازد؛ فراوانی آنها در زندگی روزمره.
نیوشا توکلیان عکاس خبری ایرانی در متنی که در صفحه فیس‌بوک خود منتشر کرده است به وصف ماجرایی می‌پردازد که منجر به تصمیم وی مبتنی بر نپذیرفتن جایزه ۵۰ هزار یورویی و پا پس‌کشیدن از مسابقه بنیاد کارمینیاک شده است. وی توضیح می‌دهد که چگونه رئیس این بنیاد با اصرار بر تغییر در شرح‌ها، نام، و گزینش عکس‌های این مجموعه، قصد داشته آن را، برخلاف نگرش و خواست توکلیان، در جهت کلیشه‌های متعارف در مورد ایران هدایت کند. متن پیش رو یادداشتی است که غزل گلشیری در صفحه فیس‌بوکش در شرح این ماجرا منتشر کرده است.
