استیون سودربرگ در فیلم «دیوانه» به‌شکلی هوشمندانه «جامعه‌ی نظارتی» که سوژه‌ها را در تمامی نقاط تحت نظر دارد به تصویر کشیده است. او به ما نشان می‌دهد که خطوط و دسته‌بندی‌های جامعه مدرن تا چه حد می‌تواند بی‌اعتبار یا دروغین باشد.
بهرنگ صدیقی در مصاجبه‌ی زیر در مورد نظام‌های کنترلی موجود در سرتاسر جهان، آن را هم‌چون هیولایی دو سر می‌داند که از یکسو در خدمت منطق بازار و از سوی دیگر به دنبال تثبیت سیاسی دولت‌های حاکم است. وی از تاثیرات آشکار شدن هرچه بیشتر این نظام‌های کنترلی سخن می‌گوید، و اینکه آیا اساسا در چنین فضایی سیاست مردمی قادر به نقش بازی کردن است؟
