با شیوع کرونا، دانشگاه‌ها به دانشجويان اولتيماتوم دادند، خوابگاه‌ها خالی شد و هزاران دانشجو از شهر دانشگاهی‌شان به شهر محل زندگی خانواده‌شان بازگشتند. برخی به هزار شرط و شروط در خوابگاه ماندند، برخی خانه گرفتند، بعضی‌ها هم به پانسيون‌های خصوصی نقل مكان كردند.
خشونت ساختاری در اقامتگاه‌های کارگری زیست کارگر را با دشواری مضاعفی روبه‌رو می‌سازد. اقامتگاه که باید محل تجدید انرژی و استراحت باشد، از ارائه حداقل‌ها به ساکنانش درمی‌ماند.
بسیاری از دختران دانشجو، چندین سال از زندگی خود را در خوابگاه می‌گذرانند؛ جایی که مثل همه فضاهای عمومی «تحت کنترل» است. اما خوابگاه‌های دخترانه در چه فرایندی ساکنانش را کنترل می‌کند؟
