این مقاله به آخرین بودن داستان «تالارها» می‌پردازد، البته نه از حیث تاریخ نگارش آثار علیزاده، که از حیث نقطه اوجی که او در طی مسیر نویسنده بودن و زن بودن، بدان می‌رسد.
فرشته خانه، آن چهره ایده‌آل برای زن ایرانی است که پس از فراز و فرود بسیار و در اواخر عمر نویسندگی فیگوری چون هوشنگ گلشیری در آثار وی تصویر می‌شود؛ درواقع صورت مکرمی‌ست که جای زن‌ستیزی بی‌پروای قبل را می‌گیرد اما فراتر از آن چندان متصور نیست.
