آنتی‌بیوتیک هم کمیاب شد
نایب رییس انجمن داروسازان ایران خبر داده در ۲۰ سال اخیر سابقه نداشته تا این حد با کمبود داروهای داخلی مواجه باشیم و داروهایی اعم از آنتی‌بیوتیک‌ها، داروهای اعصاب و برخی داروهای گوارشی نیز دچار کمبود شدید شده‌اند.
علی فاطمی به ایسنا گفته «داروهایی که ده‌ها سال است در ایران ساخته می‌شوند، اعم از آنتی‌بیوتیک‌های بسیار ساده و.. که از اصلی‌ترین داروهای داروخانه‌ها بودند، در حال حاضر کمیاب و نایاب شدند.»
این مقام مسئول از کمبود دارویی بالغ بر ۱۰۰ تا ۱۵۰ قلم اعم از وارداتی و تولید داخلی خبر داده است و درباره علت کمبود داروهای ساخت داخل گفته «مواد اولیه موثره دارو با ارز ۴۲۰۰ تومانی وارد می‌شود؛ وقتی این ارز به اندازه کافی و در زمان مناسب تامین نشود، واردات انجام نمی‌شود که مشکل جدی برای مردم ایجاد کرده است.»
در سال‌های اخیر خبرهای بسیاری درباره کمبود و گرانی داروی بیماری‌های خاص منتشر شده است؛ فاطمی در این ارتباط گفته «سازمان غذا و دارو بعضا اعلام می‌کند که برای بیماران خاص مشکلی نداریم و ارز ۴۲۰۰ تومانی برای آنها تامین می‌شود، اما اکنون داروی ام‌اس به‌نام بتافرون که ۲ میلیون تومان بود، ۸ تا ۹ میلیون تومان شده که مردم از پس آن برنمی‌آیند.»
در همین راستا رییس انجمن اقتصاد سلامت ایران می‌گوید «محاسبات اقتصادی نشان می‌دهد که تبدیل ارز ۴۲۰۰ تومانی به ارز نیمایی، قیمت داروی تولید داخل را به ۴ برابر و قیمت داروی وارداتی را به ۷ برابر می‌رساند.»
دولت ادعا می‌کند جبران مابه‌التفاوت ارز دارو از طریق بیمه‌ها پرداخت می‌شود؛ در حالی‌که سال‌هاست بیمه‌های پایه در تامین بودجه‌های سالیانه خود دچار مشکل هستند و متضرر اصلی مردم و بیمه‌شدگان بوده‌اند. رییس انجمن اقتصاد سلامت گفته «بیمه‌ها همین الان هم قدرت پرداخت به موقع صورت‌حساب خود را ندارند، چه برسد به اینکه هزینه‌های دارویی آنها ۷ برابر شود. به‌علاوه، تکلیف مردمی که بیمه نیستند چه می‌شود؟ از فشار هزینه‌های درمانی به زیر خط فقر و فلاکت می‌افتند. کسانی که بیمه هستند هم فرانشیز داروی‌شان یعنی هزینه‌هایی که به باید به عهده بگیرند، ۴ برابر می‌شود.»
این صحبت‌ها و ابراز نگرانی‌ها از وضعیت تامین دارو، در شرایطی مطرح می‌شود که گرانی دارو و آزادسازی قیمت‌ها نزدیک به یک سال است بی‌سروصدا آغاز شده است؛ به نظر می‌رسد با تصمیم دولت برای حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی، حرکت در این مسیر شتاب بیشتری می‌گیرد و تبعات سنگین‌تری برای بخش سلامت و درمان در پی خواهد داشت.