فراخوان عمومی نخستین سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی 

اتحادیه انجمن‌های علمی دانشجویی علوم اجتماعی سراسر کشور در نظر دارد سمپوزیومی را برگزار کند که مخاطب آن نه استادان هیات علمی یا دانشجویان فارغ‌التحصیل و تحصیلات تکمیلی، که هر علوم اجتماعی‌خواندۀ علاقه‌مند به علوم اجتماعی (به معنای وسیع کلمه) است. فُرم نوشتار مطلوب سمپوزیوم گشوده‌تر از فرم مرسوم متن‌های علمی-پژوهشی است و اعضای شورای راهبردی آن، نه لیست بلندبالایی از استادان «نام‌آور» که دانشجویان دغدغه‌مند و درگیر علوم اجتماعیند.

به گفته برگزارکنندگان این سمپوزیوم عادت داریم که وقتی می‌شنویم کاری دانشجویی است، آن هم اگر در حوزه‌های «علمی» باشد، توقعات و انتظارات‌مان را پایین بیاوریم. به این ترتیب که بپذیریم کار از چنان کیفیتی که انتظار می‌رود، برخوردار نیست. گویی که با «دانشجویی خواندن» یک همایش علمی، از اعتبار «علمی» آن کاسته می‌شود. اما آنچه ما می‌خواهیم نه کاستنِ اعتبار همایش علمی که افزودن اعتبار به همایش‌های نخ‌نما‌شده و رنگ‌ورورفته‌ای است که نه در محتوا مبتکرند و نه در ارائۀ فرم حرفی برای گفتن دارند.

فرم نوشتار، جستار‌های کوتاه خلاقانۀ ایده‌وار-نظری (Essay)، مرورهایِ انتقادی بر نظریه/نظریات یک حوزه (Review) و متن‌های علمی-ترویجی، علمی-پژوهشی را دربرمی‌گیرد. به تعبیری برای سمپوزیوم ساختاری که نویسنده خود به متنش می‌بخشد، بیش از گیرافتادن در فرم‌های مرسوم ارسال متن برای همایش‌های مرسوم، اهمیت دارد.

نخستین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی بناست تا خود را تکرار کند. در مسیر این تکرار قرار بر این است که سمپوزیوم شامل یک محور ویژه باشد. بدین ترتیب که افزون بر گشوده‌بودن به‌روی تمامی ایده‌ها و موضوعات مرتبط با علوم اجتماعی، در هر بار تکرار خود موضوعی را از حیث انضمامی-علمی برجسته ساخته و تمرکز خود را معطوف به آن سازد. از همین رو بواسطۀ گفتگوهای مکرر با دانشجویان دغدغه‌مند علوم اجتماعی بنا شد تا «مسئلۀ دانشگاه و زندگی دانشجویی» محور ویژۀ نخستین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی شود. این اما به معنای آن نیست که تمام سمپوزیوم به این موضوع خلاصه خواهد شد، بلکه با قراردادن محور آزاد و چینش پنل‌های نظریِ مختلف با توجه به دریافتِ متن‌هایی با موضوعات بعضاً مشابه، خود را از سطح موضوع ویژه‌اش فراتر خواهد برد.