انتقاد از رواج ریاکاری در تئاتر ایران

علی شمس کارگردان «شب دشنه‌های بلند» ار فضای حاکم بر جامعه تئاتر ایران انتقاد کرده و گفته اصولا تئاتر حجم زیادی در جریان روشنفکری ایران اشغال نکرده است ولی همین شرایط هم تا بن دندان مملو از آدم‌های حقیری است که بودن خودشان را به نبودن و حذف دیگران منوط کرده‌اند.

او گفته این شرایط  نویسنده و کارگردان ما را نابود و معیوب و نازل می‌کند. موجب می‌شود به هر کاری تن بدهد یا اصلا تصمیم بگیرد هیچ کاری نکند. این فرآیند نخبه‌کشی توامان حاصل همدستی کثیف بین حسد رقیب و قدرت است.

شمس در ادامه اضافه کرده  چون من نمی‌توانم چندین میلیون دستمزد بازیگر بدهم و راجع به گورخوابی و حاشیه نشینی تئاتر بسازم. نمی‌توانم در سرمایه‌دارانه‌ترین شکل ممکن که انتهای ریاکاری است، شبی دو میلیون تومان به بازیگر دستمزد بپردازم تا او را ببرم انتهای دروازه غار که زن بدبخت معتاد در خیابان مانده را از نزدیک تماشا کند و الهام بگیرد. زنی که ناچار است برای پیدا کردن دو هزارتومان مواد هر شب با یک فرد مبتلا به ایدز باشد و بعد بیلبوردهای نمایش ما سرتاسر اتوبان‌های تهران به اهتزاز درآید. این یک فرآیند ریاکارانه و دروغین است. به نظرم ریاکاری در کشور ما ساحتی عمیقا مقدس شده و تئاتر من در این شرایط درست است.