ماشین

ماشین یکه تاز شهرهای ایران است. شهروند پیاده باید راه خود را در پل‌های عابر، نرده‌های جداکننده خیابان و پیاده رو، چراغ‌های عابری که دیر به دیر سبز می‌شوند، پیاده‌روهایی پر از موتورسوار و شهری پر دود پیدا کند. حسین پورنجات در این مطلب از شهرهای ماشین‌رو نوشته و گزینه‌های جایگزینی که نباید به چشم رویا به آنها نگاه کرد. او لندن را به عنوان نمونه‌ای از این شهرهای جانشین معرفی می‌کند، گرچه به این نکته توجه نمی‌کند که زیباسازی محله‌های قدیمی این شهر به هزینه‌ی ناتوانی ساکنان نامتول از سکونت در آن انجام شده است.

راز پنهانی نیست که بسیار از داستان‌هایی که پیشتر تخیلی به نظر  می‌رسید اکنون بخشی از واقعیت زندگی روزمره ما را تشکیل می‌دهند. استفاده روزافزون از ماشین‌ها و تکنولوژی‌های تازه برای کاهش هزینه‌ها و بهره‌وری و جایگزینی نیروی کار انسانی، یکی از این واقعیت‌های مهم است. امری که  بر روابط قدرت میان انسان‌ها تاثیر گذاشته و نظم پیشین را به آهستگی دگرگون می‌کند.

اگر چه گسترش  تکنولوژی و روبات‌ها اجتناب‌ناپذیر است اما سرنوشت جامعه انسانی بر اساس نحوه‌ی به کارگیری و کنترل آنها می‌تواند متفاوت باشد. این یادداشت با توصیف خلاصه‌ای از وضعیتی که در آن قرار داریم به  گوشه‌ای از تغییرات تازه و اثرات احتمالی آنها می‌پردازد.

پیشتر در میدان در مورد اثرات اجتماعی داده‌های بزرگ یادداشت و مصاحبه‌ای با  همراهی جادی منتشر شده است.