ماهی‌وگربه» فیلمی فرم‌گرا و تجربه‌ای جدید در سینمای ایران است؛ البته نه در کارنامه کارگردانش، چراکه این فرم را در آثار کوتاهش تجربه کرده است. شهرام مکری به گواهی نخستین آثار کوتاهش، فیلمسازی است تجربه‌گرا با ایده‌های خاص در فرم و روایت و دغدغه‌های منحصربه‌فرد در فیلمسازی. کارگردانی که در دهه80 با آثار کوتاه «برق‌گرفتگی و مگس»، «طوفان سنجاقک»، «محدوده دایره»، «آندوسی» و «خام، پخته، سوخته» بر این ویژگی خود صحه گذاشت. مکری در مسیر فیلمسازی خود، حرکتی از مضمون و محتوا به سمت فرم داشت و با کمرنگ‌شدن داستان به تدریج اجرا و فرم واجد اهمیت بیشتری در آثار او شدند.
از فیلم «ماهی وگربه» این روزها زیاد می‌شنویم؛ اینکه یه پلان-سکانس 130 دقیقه‌ای دارد و جوایز زیادی را از جشنواره‌های بین‌المللی به دست آورده است. این فیلم در ایران هم اکران محدودی شده و درباره‌اش بحث و نظر زیادی در‌گرفته‌است. بسیاری این توجه پیرامون فیلم را تنها محدود به تکنیک و همان پلان-سکانس طولانی می‌دانند اما برخی هم به جنبه‌های دیگر فیلم توجه کرده‌اند و آن را پیشنهاد تازه‌ای در سینمای ایران می‌دانند.
