مساله از جایی شروع شد که رسانه‌ی سینما به ابزارِ بیانیِ جدی‌ای در دست دولت‌ها و قدرت‌ها بدل شد. در این میان گفتمانی سلطه‌جویانه شکل گرفت که صداهای مخالف را خفه می‌کرد تا امکان بازتاب و شنیده شدن پیدا نکنند و در پی آن تمرکزگرایی شکل گرفت که هر شکل مخالف و ناهمخوانی را به حاشیه می‌راند، لزوم خلق سینمای بدیل از آنجا حس می‌شود که باید این بخش محذوف، ابزار قدرتمند سینما را به دست بگیرد.
