“بازیِ کشتار” مستندی است مهیب و با آن‌که بی‌واسطه با قاتلانِ یک واقعه روبرو می‌شود، نه مستندی است اجتماعی و نه تاریخی و نه در پیِ گشودنِ گفتاری است فلسفی، بلکه بیش از همۀ این‌ها مستندی است روان‌شناسانه. اوپنهایمر در رویارویی با “انور کنگو” و دوستانش و در پیِ تمایل آن‌ها به بازسازیِ کشتارِ وحشتناکی که مابینِ سال‌های پنجاه و پنج و پنجاه و شش میلادی داشته‌اند، به‌جای آن‌که به زوایای مشخص حادثه بپردازد بر روح قاتلان تمرکز می‌کند
از فیلم «ماهی وگربه» این روزها زیاد می‌شنویم؛ اینکه یه پلان-سکانس 130 دقیقه‌ای دارد و جوایز زیادی را از جشنواره‌های بین‌المللی به دست آورده است. این فیلم در ایران هم اکران محدودی شده و درباره‌اش بحث و نظر زیادی در‌گرفته‌است. بسیاری این توجه پیرامون فیلم را تنها محدود به تکنیک و همان پلان-سکانس طولانی می‌دانند اما برخی هم به جنبه‌های دیگر فیلم توجه کرده‌اند و آن را پیشنهاد تازه‌ای در سینمای ایران می‌دانند.
