در دهه نود میلادی زمانی که مردم سربرنیتسا و گراژده توسط صرب‌ها در آستانه نسل‌کشی قرار گرفتند کسی خطر را جدی نگرفت و به سبب منافع شخصی، گروهی، نژادی و ملی مردم تحت محاصره در بوسنی و هرزگوین فراموش شدند و زمینه برای وقوع یک تراژدی انسانی در قلب اروپا فراهم شد. اگر امروز با پوشش رسانه‌ای و نهیب شهروندان آنچه در نبل و الزهرا می‌گذرد جهانی نشود، اگر آنگونه که از کوبانی و مبارزان کرد حمایت شد از کسانی که در نبل و الزهرا مقاومت می‌کنند و برای شکستن محاصره آن تلاش می‌کنند پشتیبانی نشود بیم آن وجود دارد که با فاجعه‌ای بس عظیم‌تر از سربرنیتسا و گراژده مواجه شویم.
گزارش پیش‌رو به وضعیت قربانیانی می‌پردازد که علارغم وجود قوانینی که حمایت آن‌ها را تضمین کرده‌اند، از حمایت‌های دولتی محروم شده‌اند؛ پیش از آن اما می‌توان به خود مسئله نیز پرداخت؛ به قربانیان انبوه مین‌های ضد نفر که نه تنها پاک‌سازی آن‌ها سرعت و همت لازم را ندارد، بلکه همچنان و علارغم قطع‌نامه‌های بین‌المللی ساخته و استفاده می‌شوند.
