الیوت در برابر منتقدانی که ارض اموات (سرزمین هرز) را نقدی اجتماعی می‌پنداشتند با کمی تجاهل و تواضع، «قرولندی ریتمیک» و شخصی می‌خوانْد علیه «زندگی». اما این بیان نه‌تنها باعث نمی‌شد قرولند شخصی او پیوندی بیرونی و چندسویه با امر اجتماعی پیرامون‌اش نداشته باشد بلکه به شکلی کنایه‌آمیز آن را تبدیل به بیانیه شخصی‌اش می‌کرد برای مواجهه با کلیت آشفتگی جهان زیست انسانی: سیروسلوکی فردی در جغرافیاهای فنا و هلاکت.
هر چه هم که بخواهیم خود را معاصر نشان دهیم با این حال نمی توانیم جای خالی و فقدان رمان های رئالیستی را در فضای ادبی حال حاضر نادیده بگیریم.حتا نویسندگان بزرگ نسل پیشین هم مانند گلشیری و هدایت و صادقی و چوبک و دولت آبادی و ساعدی هیچکدام کاملاَ رئالیست نبوده اند. اما در این میان یک استثنا وجود دارد. احمد محمود که 12 مهر سالروز درگذشتش بود، با گذر زمان بیش از پیش توان ادبی رئالیستی خود را به رخ می کشد. تکنیک درخشان و زبان روان احمد محمود در آثارش به همراه توصیف دقیق شرایط اجتماعی و سیاسی شهری از خلال اتفاقات پیش روی کاراکترها، می تواند به عنوان سندی موثق از آن دوره مورد استفاده قرار بگیرد. در نوشتار زیر نویسنده، با اشاره به مفاهیمی که گفته شد، بیشتر به مسئله شهر به عنوان یک کاراکتر اصلی در آثار احمد محمود پرداخته است.
