بهرنگ صدیقی در مصاجبه‌ی زیر در مورد نظام‌های کنترلی موجود در سرتاسر جهان، آن را هم‌چون هیولایی دو سر می‌داند که از یکسو در خدمت منطق بازار و از سوی دیگر به دنبال تثبیت سیاسی دولت‌های حاکم است. وی از تاثیرات آشکار شدن هرچه بیشتر این نظام‌های کنترلی سخن می‌گوید، و اینکه آیا اساسا در چنین فضایی سیاست مردمی قادر به نقش بازی کردن است؟
