ساعدي در «شبنشيني باشکوه» نخستين سنگ بناي جهان اوهام و اشباح و مردگان را ميگذارد؛ جهاني که رفتهرفته در کارهاي بعدي او قوام مييابد و در کتابهايي چون «عزاداران بيل» و «واهمههاي بينامونشان» قوام مييابد و ساعدي را به عنوان بهترين شبحنگار ادبيات معاصر ايران تثبيت ميکند و «ترس و لرز» - ديگر کاري که اين روزها از ساعدي تجديدچاپ شده است - بعد از اينهاست که با صورتکهاي بهتزدهاش از راه ميرسد. «ترس و لرز» را ميتوان آشکارا دنباله «عزاداران بيل»، منتها اينبار در جغرافيايي متفاوت، به شمار آورد.
