زمانی که از «آزادی آکادمیک» سخن میگوییم، باید واقعیتِ کشتارهای اسرائیل را نیز پیش رو داشته باشیم و صرفاً به این مسئله فکر نکنیم که بایکوت چه محدودیتهایی برای ما ایجاد خواهد کرد. حقوق فلسطینیان و قوانین بینالملل دائماً از سوی اسرائیل نقض میشود، شهرکهای غیرقانونی پیوسته گسترش پیدا میکنند، اسرائیل، آمریکا، کانادا و اروپا مدام به جنبشِ بایکوت حمله میکنند. دربرابر همۀ این شرایط، فلسطینیها هیچ راه «مشروعی» برای مقابله ندارند، حتی وقتی که میکوشند اعتراض خود را در قالبِ جنبشی مدنی، غیرخشونتآمیز و قانونی، مانند جنبش بایکوت، سامان دهند.
ده سال از عمر جنبش بایکوت، عدم سرمایهگذاری و تحریم اسرائیل یا همان BDS میگذرد. جنبشی که در دفاع از حقوق فلسطینیان بهدنبال تحریم اقتصادی و فرهنگی اسرائیل و اعمال فشار به این رژیم برای پایان دادن به اشغال سرزمینهای فلسطینی است. این جنبش اگرچه در آغاز چندان قدرتمند نمینمود، اما بهتدریج توانسته حامیان بیشتری برای خود بهدست آورد، تا جایی که مقامات ارشد اسرائیل آن را مهمترین تهدید استراتژیک علیه منافع این دولت دانستهاند. این در حالی است که برخی نیز با توجه به آنچه در سالیان طولانی بر مردم فلسطین رفته، بازپسگیری سرزمینهای اشغالی صرفا از طریق یک جنبش خشونتپرهیز در برابر رژیمی تا بن دندان مسلح را مورد تردید قرار دادهاند. یادداشت زیر به ریشههای تاریخی و برخی از جنبههای تاثیرگذاری این جنبش پرداخته است.