مریم نصر اصفهانی

ما نوجوانانی بودیم که داشتیم زیربار سنگین ندامت از آنچه بودیم، آنچه انسان معمولا هست، له می‌شدیم و روزی ده بار به خاطر آن توبه می‌کردیم، آن وقت این هم‌قطارهای برگزیده، متمول، ممتاز و توانای ما تنها فکر و ذکرشان «درس» و «در کنارش ورزش» بوده است.