رانندگان تاکسی تا همین چند‌سال پیش پادشاه خیابان‌های تهران بودند و حرف، حرف آنها بود، حالا خیلی از روزها سرگردان در خیابان‌های شهر می‌چرخند، بدون این‌که دخل‌وخرجشان با هم بخواند. برای آنها که کارشان را از دست رفته و در خطر می‌بینند حالا یک هدف بیشتر وجود ندارد و آن برخورد با فعالیت اسنپ و تپسی در تهران و تعطیل‌کردن آنهاست.
طبق برنامه پنجم توسعه قرار بود تا سال ١٣٩٣ بیسوادی در گروه سنی زیر ٥٠ سال در مناطق مختلف کشور ریشه‌کن شود. اما مهرماه امسال بیش از یک میلیون و چهارصد هزار بچه 6 تا 18 سال در ایران از تحصیل بازماندند. چند ماه پیش نیز علی اصغر فانی، وزیر آموزش و پرورش، در تبریز اعلام کرد «دیگر در ایران هیچ کودکی به دلیل نداشتن کلاس درس و معلم، محروم از تحصیل نمی‌ماند.» گزارش شیده لالمی از روستاهای خوزستان اما از واقعیات دیگری خبر می‌دهد؛ واقعیاتی که جایی در اظهارات وزیر آموزش و پرورش ندارد.
تهرانی‌ها و ساکنان بعضی کلان‌شهرهای کشور مثل اصفهان و مشهد چند سالی است که مال‌ها را شناخته‌اند. ساختمان‌های عظیم تجاری که در آنها همه‌چیز پیدا می‌شود. جایی برای گردهمایی برندهای معروف، مغازه‌های لوکس و در کنار آنها سالن سینما، شهربازی، کارواش و البته مجموعه رستوران‌هایی که به آن می‌گویند فود‌کورت. مال‌ها که تعداد آنها به سرعت رو به افزایش است نه فقط از نظر اقتصادی و تاثیرشان بر سیمای شهر که از نظر اجتماعی هم بر سبک زندگی و عادات روزمره ساکنان شهرهای بزرگ تأثیر گذاشته است و البته روند این تاثیرگذاری در آینده با فعال شدن تعداد بیشتری از این مال‌ها بیشتر هم می‌شود. با روند رو به گسترش ساخت و بهره‌برداری از مجتمع‌های عظیم تجاری در شهری مثل تهران، در آینده نزدیک این تاثیرات به مراتب بیشتر هم خواهد بود. به گفته کارشناسان توسعه مال‌ها در شهرهای بزرگ فضاهای عمومی را تقویت کرده و ایرانی‌ها را که عمدتا اوقات فراغت را هم در خانه‌هایشان می‌گذرانند از خانه‌ها بیرون کشیده است. از سوی دیگر اما منتقدان می‌گویند شهری با این تراکم بالا که این روزها چند برابر سه دهه پیش ساختمان و جمعیت دارد دیگر توان پذیرش این همه تجاری‌سازی را ندارد و با این دست فرمان اگر پیش برود دیگر جایی برای زندگی نمی‌ماند. فارغ از این حرف‌ها روند ساخت‌وساز مال در تهران و دیگر شهرها رو به افزایش است. شهرداری‌ها هم از این تجاری‌سازی‌های بزرگ که برای آنها بسیار هم پر درآمد است، حمایت می‌کنند و این گونه است که هر روز بر جمعیت مال‌ها افزوده می‌شود. سوال این است که مال‌ها و مراکز عظیم تجاری که ساخت بسیاری از آنها اکنون به پایان رسیده و در آستانه بهره‌برداری‌اند دقیقا بر چه بخشی از رفتارهای اجتماعی و سبک زندگی ما تاثیرگذاشته‌اند؟ این تاثیرات خوب است یا این‌که جزو پیامدهای منفی محسوب می‌شود؟ با روند رو به گسترش تجاری‌سازی در تهران، چه آینده‌ای در انتظار این کلانشهر که نه، باید گفت ابرشهر است؟
ساخت و ساز به جان تهران افتاده این که می‌گویم به جان تهران افتاده یعنی مثل مرض، مثل خوره این شهر را در ظاهر و باطن می‌خورد و تحلیل می‌برد و ما هم شاهدان خاموش دردها و رنج‌های این شهریم. این بار نوبت خانه‌ی ثابت پاسال است، خانه یا بهتر بگوییم کاخی که از روی قصر تریانون در ورسای ساخته شده و از باارزش‌ترین ملک‌های تهران است، این خانه قرار است نه تبدیل به بنایی تاریخی و عمومی، بلکه تخریب شده و برج خصوصی نه‌طبقه به جایش ساخته شود.
دو‌هزار و ٢٠٠نفر با نفس‌های بریده روی زمین‌های آلوده، ذرت و یونجه می‌کارند و زمینِ زیر پایشان و روزگارشان، سیاه مثل آبیِ آسمانی که هیچ پیدا نیست.
