در آغاز هر سال بحث قانون کار و تناسب دستمزد کارگران با معیشتشان مطرح و با تعیین حداقل دستمزد به فراموشی سپرده می‌شود. حسین اکبری از فعالان کارگری بر این باور است که وقتی نه دولت و نه مجلس کاری برای کارگران نمی‌کنند آنها چاره‌ای جز دخالت آگاهانه و سازمان یافته و مستمر در تعیین سرنوشت خود ندارند.
حضور آگاهانه و سازمان‌یافته کارگران در سازمان‌های صنفی که خود آزادانه برپا می‌کنند و ضرورت برپایی آنها برپایه انباشت مطالباتی است که وجود داشته است از یک سو تامین‌کننده امنیت شغلی و اجتماعی برای کارگران و جلوگیری از ادامه روند بیکارسازی نیروی کار است و از سوی دیگر تامین و تداوم تولیدات ملی است که ادامه حیات اقتصاد بدون بحران و متکی به توانمندی‌های داخلی در گرو این کوشش‌ها و مبارزات برحق استوار خواهد بود.
