بهنام نوايي

این که ما در نمایش «سربسته از تهران» شاهد سوژه‌ ماخولیایی هستیم یا نه، مسئله‌ این نمایش نیست. پرسش اساسی که پس از دیدن سربسته با آن مواجه می‌شویم این است: ابژه‌ از دست رفته کاراکتر زن این نمایش چیست؟ جامعه‌ ما چه چیزی یا چه کسی را از دست داده است؟ و با از دست رفتن این ابژه در حقیقت چه چیزی را از دست داده‌ایم؟