زمین گرمایی را تجربه می‌کند که قرار بود آخر قرن به ما برسد

انسان‌ها قدرت ویژه‌ای به نام تعرق دارند. هنگامی که دما بالا می‌رود، دانه‌های عرق از منافذ بدن ما خارج و تبخیر می‌شوند، این عمل باعث رها شدن گرما از بدن به محیط اطراف شده و از گرمازدگی جلوگیری می‌کنند. این مکانیزم خنک کردن بدن، به انسان اجازه داده است تا در نقاط بسیار گرم و مرطوب زمین ساکن شود. اما این قدرت انسان هم یک محدودیت دارد: زمانی که دما از حدی بالاتر رود، قوانین فیزیک از خنک شدن بدنمان به واسطه عرق کردن جلوگیری می‌کنند. فرض کنید دماسنجی که در یک حوله خیس پیچیده شده دمایی نزدیک به ۳۵ درجه سانتی‌گراد را نشان دهد. به این شیوه سنجیدن رطوبت و دما، دمای حباب تر (wet-bulb temperature) گفته می‌شود. اگر دمای حباب تر به این مقدار برسد، دیگر بدن انسان امکان تعرق نخواهد داشت.
تا کنون دانشمندان فکر می‌کردند که دمایی اینچنین بالا به ندرت، روی زمین پیش می‌آید. اما همین‌طور که جهان گرم‌تر می‌شود، دمای حباب ترِ ۳۲درجه سانتی‌گراد بیشتر و بیشتر در نقاطی از زمین دیده می‌شود. این یعنی به خطر افتادن زندگی صدها میلیون انسان که در این مناطق زندگی می‌کنند.

بررسی تغییرات آب‌و‌هوای جهان نشان می‌دهد، که در دهه‌های گذشته بارها دمای مناطقی مانند هند، پاکستان و حاشیه خلیج فارس، بسیار بیش از آنچه پیشتر پیش‌بینی می‌شد، بالا رفته است. مطالعات نشان می‌دهند که روند افزایش دمای حباب تر، گرچه کند اما ادامه دارد که می‌تواند باعث شکل‌گیری گرمای تابستانی خطرناک در خاورمیانه، جنوب آسیا و خلیج مکزیک شود.

در یک مطالعه، محققان دمای حباب تر ۳۳ درجه سانتی‌گراد را در خلیج‌فارس ثبت کرده‌اند. این یعنی دمای محیطی نزدیک به ۶۰ درجه سانتی‌گراد. دمایی که ما توان فیزیولوژیک زیست در آن را نداریم. در چهل سال گذشته، سالانه یک یا دو بار در مناطقی از زمین این دما دیده می‌شد اما اکنون شاهد چیزی بین ۲۵ تا ۳۰ بار افزایش دمای حباب تر از ۳۳درجه سانتی‌گراد در سال هستیم. یکی از دانشمندان گروه تحقیقاتی که این مطالعه را انجام داده است، می‌گوید: « اگر تولید گازهای گلخانه‌ای را در دهه‌های پیش‌رو به شدت پایین نیاوریم، چنین وضعیت‌های غیرمعمولی که امروز مشاهده می‌کنیم، به چیزی کاملا معمولی بدل می‌شود. … زندگی در خلیج فارس در تابستان می‌تواند همان‌قدر غیرممکن شود که زندگی در زمستان قطب جنوب.»