سقوط هواپیمای فرماندهان جنگ تصادفی نبود

سرهنگ دوم بازنشسته محمدعلی شریف‌النسب از نیروهای قدیمی ارتش، در گفتگو با تاریخ ایرانی با قاطعیت می‌گوید که سقوط هواپیمای امرای ارتش و جنگ، در ۷ مهر ۱۳۶۰ تصادفی نبوده است.

شریف‌النسب بر مشکوک بودن سقوط هواپیما تاکید می‌کند و می‌گوید سخنان تمام شاهدان سقوط هواپیما، محافظانی که قرار بوده سوار هواپیما بشوند اما نشدند، مجروحان به‌جامانده از حادثه، خلبان و… را خوانده یا شنیده‌ است.  وی معتقد است که آقایان رحیم‌صفوی، ری‌شهری و محسن‌ رضایی در جریان‌اند؛ اما به دلیل مصلحت‌سنجی کسی چیزی نمی‌گوید.

او در ادامه اضافه می‌کند: «زمانی که این هواپیما سقوط کرد و فلاحی شهید شد، شرایط ارتش بهم ریخت. شهید صیاد شیرازی از رفقای ما بود؛ اما جوان و بی‌تجربه بود. او را به فرماندهی نیروی زمینی ارتش منصوب کردند و شرایط کاملا تغییر کرد؛ یعنی جوان‌گرایی‌ای که از آن می‌ترسیدیم محقق شد. آن‌ هم در جایی که تخصصی است و نباید در آن ریسک کرد.»

سقوط این هواپیما در منطقه کهریزک تهران که منجر به شهادت افرادی چون ولی‌الله فلاحی، یوسف کلاهدوز، محمد جهان‌آرا، جواد فکوری و سید موسی نامجو شد، بر وضعیت جنگ ایران و عراق تأثیر ویژه‌ای داشت؛ فتح خرمشهر به ۸ ماه بعد از آن موکول شد و جنگ بیش از ۷ سال دیگر ادامه یافت. اهمیت سرنشینان پرواز یادشده تا جایی بود که نیروی هوایی ارتش، وزارت دفاع، ستاد مشترک ارتش و قائم‌مقام سپاه پاسداران، در یک روز با خلأ فرماندهان خود مواجه شدند و معادلات جنگ تغییر کرد.