«تهران شهری با حداقل فضاهای عمومی است» و به تعبير يان گل، شهری غيرانسانی، شهری كه پروژه‌های آن و البته مسير توسعه آن «چيزي غير از رفاه مردم است.» اين مدعای اصلی سفرچی در كتاب حاضر است كه در آن می‌كوشد توضيحی عالمانه برای آن ارايه كند و بدين منظور به حوزه‌های خاصی از علوم اجتماعی، مطالعات شهری، مطالعات فرهنگی و اقتصاد سياسی رجوع كرده است، با تاكيد خاص بر مراكز خريد و مگامال‌هايی كه روز به روز و به‌رغم مشكلات اقتصادی و معيشتی روزافزون در گوشه و كنار شهر سر بر می‌آورند.
