تنِ بی جان همچنان، به شکل و شمایلِ یک نشان، در تاریخ نقش بازی کرده و پیش رفته است. شاه و جسدش، یکی از نمادهای پیچیده در تاریخ بوده. بدنی توانمند یا در ضعف و ناتوانی غوطه ور اما زنده، بدنی گرفتار در تبعید و سرگردان در جهان، و تنی خفته به امانت در قبری دور دست یا، ناگهان سر کشیده بیرون از خاک. شاهان ایران اغلب جسدشان را با خود به دنبال کشیده‌اند و همسان با تاریخِ پر از افت و فرودِ این سرزمین، سال‌ها بعد از مرگشان تن، بی حضورِ جان، به حیات تاریخی خود ادامه داده است.
