۲۲ ماه از اسارت صیادان ایرانی به دست دزدان دریایی سومالی می‌گذرد. یک ماه قبل بود که فیلمی فرستادند. نفری یک کاغذ دستشان است که اسمشان را رویش نوشته‌اند. از دولت خواهش می‌کردند تا به دادشان برسد. یکی از یکی لاغرتر و ضعیف‌تر. وقتی می‌رفتند این‌طور نبودند.
یک سال و نیم از روزی که ۲۱ ملوان ایرانی اسیر دزدان دریایی سومالی شدند گذشته و حالا فقط ۸ نفر آنها زنده‌اند، پای یکیشان گلوله خورده و ریه‌های دیگری هم عفونت کرده است. این گزارش روایتی است از آنچه در این سال‌ها بر ملوانان و خانواده‌هایشان رفته، این بار از زبان خودشان.
امروز ۳۵۰ هزار پناهنده در اردوگاه داداب سکنی دارند که اکثریت آنها را سومالیایی‌های بانتو تشکیل می‌دهند. بانتوها اقلیت ساکن کناره رود جوبا و شبیل در سومالی هستند که در گذشته به عنوان برده به سومالی آورده شده و پس از لغو برده‌داری در سومالی به زندگی ادامه دادند. بانتوها از ابتدا به عنوان اقلیتی به حاشیه‌رانده‌شده در سومالی زیسته و به اشکال مختلف مورد آزار و تبعیض قرار داشته‌اند. در طول جنگ داخلی سومالی هزاران بانتو به دلیل جنگ و قحطی مجبور به ترک کاشانه خود شده و بسیاری از آنها به اردوگاه داداب پناه بردند. این اردوگاه که در اوایل دهه نود در صد کیلومتری مرز سومالی در کنیا ساخته شد تا به امروز خانه، یا در حقیقت زندانی عظیم برای پناهندگان سومالیایی بوده است. به تازگی ساکنان این اردوگاه، که سال‌هاست در وضعیت تعلیق به سر می‌برند، با چالش دیگری نیز روبه‌رو شدند؛ دولت کنیا اعلام کرده که مایل به بستن همیشگی این اردوگاه و پس‌فرستادن پناهندگان به سومالی است، پناهدگانی که پس از سال‌ها زندگی در کمپ غالبا دیگر خود را متعلق به کشور سومالی نمی‌دانند. این یادداشت نگاهی‌ست اجمالی به وضعیت اردوگاه داداب و پناهندگان آن.
