سازندگان «چرنوبیل» مقابله و ایستادگی را در جایی تصور می‌کنند که غیرقابل تصور است؛ آنان با سرهم کردن داستانی تخیلی از حد [واقعیت تاریخی] می‌گذرند تا دروغ بسازند.
صدا وسیما دیگر به شکل مشخصی تنها برای خودی‌ها تولید می‌کند. مانند سریال وارش که در چند لایه از روابط بین فردی تا نهادهای اجتماعی و سیاسی، خشونت‌های علیه زنان را جامعه‌پذیر نشان می‌دهد.
به کدام تاریخ می‌توان اعتماد کرد؟ تاریخ‌نگار چقدر در شکل‌گیری دیدگاه آیندگان نسبت به یک واقعه تاریخی نقش دارد؟ چقدر می‌توان به وجود نگاه بی‌طرفانه به تاریخ امید داشت؟ منصوره اتحادیه، مورخ، نویسنده و ناشر ایرانی است در گفتگوی پیش‌رو پاسخ خود را به این سوال‌ها در مورد نگارش تاریخ می‌دهد. به اعتقاد او «تاریخ، تفسیرِ مورخ است» و بر همین اساس وقتی مورخ یک واقعه را تشریح می‌کند، باید همزمان آن را تحلیل هم بکند و دلایل وقوع آن اتفاق را ذکر کند.
در ماه‌می ۲۰۰۳ یکی از شبکه‌های تلویزیونی روسیه موسوم به «رسیا»، با پخش سریالی اقتباس‌شده از رمان «ابله» داستایوسکی، هیاهویی به پا کرد و به مدت چندهفته افکارعمومی این کشور دستخوش تلاطمی نابهنگام شد. داستایوسکی، «ابله» را در ۱۸۶۸ نوشته بود و برای هیچ‌کس باورکردنی نبود که رمانی متعلق به بیش از یک‌قرن پیش تا این حد فکر آدم‌ها را به خود مشغول کند. اما چه چیزی در درون اثر داستایوفسکی یا شرایط روسیه چنین استقبالی را ممکن کرد؟
