آنچه در فرهنگ جوانان دهه چهل، پنجاه و شصت در آمریکا و رویآوری آنها به جادهها مشهود است، بیش از هرچیز یادآور «نظریه سیاسیی خروج» پائولو ویرنو است، جایی که در آن، او به دنبال خلق و بسط فضایی عمومی خارج از حیطه مناسبات کاپیتالیستی است؛ فضایی دائم در حال گذر با زیستی «جیوه»ای که هیچگاه خصلتی ثابت و پایدار به خود نمیگیرد.
