روایت چند دانش‌آموز که امسال به مدرسه نرفته‌اند؛ نوجوانانی که برای همیشه یا به‌طور موقت ترک تحصیل کرده و قصد بازگشت به کلاس درس را ندارند. نوجوانانی که یا کار می‌کنند یا در رویاهایشان، یک مدرسه کوچک برای روستایشان می‌سازند.
در آینده ما چیزی به اسم «کلاس درس» نخواهیم داشت. مانع پیشرفت راه کلاس‌های آینده همین عبارت «آینده کلاس‌ها» است. این عبارت ذهن ما را به شیوۀ طبقه‌بندی دانش‌آموزان بر اساس سن و نشاندن آن‌ها باهم در یک کلاس با یک معلم محدود می‌کند.
از سال ۱۹۶۰، وزارت کشاورزی امریکا هزینۀ سالانۀ پرورش یک فرزند را تخمین زده است. این وزارتخانه، اخیراً بروشوری منتشر کرد که در آن یک وب‌سایت فرضی خرید اینترنتی با الگوبرداری از سایت آمازون به تصویر کشیده شده بود. در آن بروشور، تصویر کودکی با قیمت خرید ۲۴۵، ۳۴۰ دلار قرار داشت و در کنار آن کلیدی بود با این عبارت: «آیا به خانواده اضافه شود؟» ذیل بخش «جزئیات»، ریز هزینه‌ها درج شده بود. همچنین قید شده بود که این مبالغ، هزینۀ دانشگاه را در برنمی‌گیرد.در ایران نیز همراه با پیشرفت خصوصی‌سازی که از سیاست‌های اصلی دولت‌های پس از جنگ بود، آموزش و پرورش و بیشتر خدمات عمومی رایگان برای کودکان، با واگذاری به بخش خصوصی از دسترس عموم خارج شدند و برخورداری از آن‌ها همراه با پرداخت هزینه‌های هنگفت مدارس و مراکز خصوصی و غیردولتی شد.مطلب زیر قسمتی از کتاب «جنگ طبقاتی:خصوصی‌سازی دوران کودکی » است که در سپتامبر 2015 منتشر شد. مفاهیم مطرح‌شده در این مطلب در ارتباط مستقیم با وضعیت حال حاضر، نشان می دهند کودکی چگونه بدل به دورانی برای آمادگی ورود به زندگی در اقتصاد طبقاتی شده است.
برنامه دولت در واگذاری مدارس دولتی به بخش خصوصی کلید خورده است و قرار است تا ده درصد از کل مدارس کشور به این بخش واگذار شود. این برنامه دولت را می‌توان مرحله جدیدی از خصوصی‌سازی در آموزش و پرورش کشور دانست. اگر چه گفته شده در روش جدید شهریه‌ای از دانش‌آموزان دریافت نمی‌شود اما بنا به گفته فعالین صنفی معلمان، با اجرای این طرح، کیفیت آموزشی و معیشت آموزگاران کشور به شدت تهدید می‌شود تا جایی که این طرح دستمزد معلمان را تا میزان نصف حداقل دستمزد مصوب سال ۹۳ کاهش می‌دهد.
