سرانجام بعد از سهسال، امکان تماشای فیلم پرویز به همت گروه هنر و تجربه فراهم شد. پرویز که از کارهای تحسینشده سینمای ایران در جشنوارههاست، به ماجرای پسری با نقشآفرینی لوون هفتوان میپردازد که بعد از سالها زندگی با پدر بهدنبال ازدواج مجدد وی، از خانه پدری و شهرک محل زندگیاش طرد میشود. پسر که تا قبل از این ماجرا «ظاهرا» مورد احترام اهالی شهرک بوده، ناگهان با چهره سرد و بیرحم اهالی شهرک محل زندگیاش روبهرو میشود، کسانی که دیگر تاب تحمل او را ندارند و او را از کار بیکار میکنند. پسر مجبور میشود بهدنبال شغلی جدید برود تا بتواند زندگی خود را اداره کند. بیمهری پدر و اهالی شهرک در قبال پسر بدون جواب باقی نمیماند، فیلم در نهایت با شورش او علیه پدر و اهالی شهرک پایان مییابد. داستان پرویز را در سینما زیاد شنیدهایم، داستان شخصیتی که از جامعه شهری طرد میشود و علیه این ناعدالتی قیام میکند. با این وجود، «پرویز» فیلمی خوب و بهیادماندنی از آب درآمده است و این دلایل مختلفی دارد. نقش مجید برزگر، کارگردان فیلم در این مورد اهمیت فراوانی دارد. در کارنامه او جوایز زیادی به چشم می خورد از جمله جایزه بهترین کارگردانی فیلم اولی چهاردهمین جشن خانه سینما و جایزه ویژه هیات داوران جشن سن سباستین 2012. گفتوگوی «شرق» را با این کارگردان میخوانید.
چندی پیش رفتارهای تحقیرآمیز مهران مدیری در برنامۀ «دورهمی» با سِیلی از انتقادات همراه شد و این روزها نحوۀ برخورد فرزاد حسنی در برنامۀ «اکسیر»؛ اگرچه تولیدکنندگان این برنامه با انتشار پشتصحنۀ این ماجرا بر نمایشیبودن آن تأکید میکنند. نویسندۀ کتاب «لذتهای اجبارگر» میگوید مسئلۀ اصلی در واقعی یا ساختگیبودن چنین موقعیتهایی نیست. سؤال اصلی این است که چرا رنج دیگران اینقدر باعث لذت ما میشود و همچنان به تماشای این برنامهها ادامه میدهیم؟