سرمایه‌داری نئولیبرال در عنفوان پیدایش خود انبوهی از سوژه‌های ویران شده را بر جای گذاشته است؛ سوژه‌هایی که بسیاریشان عمیقا باور دارند آینده نزدیک آنها پیوسته در معرض خشونت و تهدیدهای وجودی خواهد بود. در چنین شرایطی آیا تمدن بشری قادر به ایجاد هر شکلی از حیات سیاسی است؟
