علی سورچاپ در این یادداشت به عوامل مختلفی میپردازد که در ساخت هویت جمعی جنبشهای دانشجویی در کشورهای شرق آسیا تاثیرگذار بودند.
در دانشگاهها بذری کاشته شده که حالا میتوان به رشدش امیدوار بود و لب به تحسینش گشود. دانشجویان از جایی شروع کردهاند که میتواند مسئله را نه فقط در داخل دانشگاه سراسری کند که مرزهای مقاومتش را به بیرون دانشگاه بکشاند؛ صحبت حالا از منافع و معیشت دانشجویان امروز و مزدبگیران فرداست.