کارشناسان مرکز پژوهش‌های مجلس در گزارشی مجموعه اقدامات نهادهای مختلف را برای حمایت از اقشار ضعیف جامعه در برابر کرونا «تأخیری، پسینی و منفعلانه» توصیف کرده‌اند.
ويروس کرونا مشکل مشترکی است که می‌تواند افراد را با يکديگر همدل کند و شايد بتواند اين اميدواري را به ما بدهد و به آن فکر کنيم که نوع ديگري از سياست‌گذاري اجتماعي از پايين و ميان مردم نيز ممکن است.
نحوه سیاست‌گذاری دولت‌ها و ارائه خدمات برای مقابله با ویروس کرونا همگانی نبوده است. یادداشت حاضر نشان می‌دهد که چگونه سیاست‌های دولت به نفع کارفرماها و علیه کارگران بوده است.
گفتمان حاکم بر سیاست، اندیشه و فرهنگ جامعه ما تلاش می‌کنند از الگوهای استعماری و اروپایی تبری جویند ولی همین الگوها را سنگ محک برنامه‌ها و سیاست‌گذاری‌های خود قرار می‌دهند.
مترجم: اصل این گفتگو چند ماه قبل از شروع جنبش جلیقه‌زردها در هفته‌نامه‌ی اومانیته و ترجمه‌ی آلمانی آن هم‌زمان با اوج این جنبش در هفته‌نامه‌ی چپ فرایتاک منتشر شد. در این گفتگو، اتین بالیبار به خیزش راست افراطی، مرزهای اروپا و بحران کنونی نظام اروپایی می‌پردازد. دیدگاه او به آینده هرچند بدبینانه است، اما خواستار شکل‌های جدید کنش سیاسی در قالب یک «چپ فرااروپایی» است، با این قید که مساله‌ی نمایندگی تا زمانی که نهادهای دولتی وجود داشته باشند از بین نخواهد رفت و از طرف دیگر پیامدهای خنثی‌سازی نیروهای سیاسی هژمونیک نیز غیرقابل پیش‌بینی است.
مطلب زیر مصاحبه سایت یکشهر با اعظم خاتم، جامعه‌شناس در حوزه شهر و مطالعات منطقه‌ای است. در این مصاحبه اعظم خاتم عوامل موثر بر عدم اشتغال زنان را بررسی می‌کند. او می‌گوید: «اگر همه کشورهای درحال توسعه‌ای را که از نظر سطح شهرنشینی و تحصیلات زنان مشابه هستند ردیف کنید، باز هم تفاوت‌های مهمی از نظر سطح فعالیت و اشتغال زنان در میان آنها دیده می‌شود. مثلاً ایران، آرژانتین و امارات به‌نسبه از نظر شهرنشینی و تحصیلات زنان مشابه‌اند اما نرخ اشتغال زنان در آنها خیلی متفاوت است.» در این میان، سیاست‌گذاری دولت‌ها، تسهیلات، وضعیت اقتصادی و عوامل فرهنگی تعیین‌کننده هستند.
