نزهت بادی در این یادداشت به بهانه روز «ملی» سینما، نخستین سینماهای زنان در تاریخ سینمای ایران را بررسی کرده است. چکیدهای از مسیر پرفرازونشیب و دشوار راهیابی زنان به سینما نشان میدهد چطور در هر رویداد تاریخی، حذف زنان و عقب نگه داشتن آنان از جریانهای اجتماعی و سیاسی و فرهنگی صورت گرفته است.
نحوه نمایش زن در آثار کیارستمی را میتوان برآیندی از وضعیت او در اجتماع دانست که همواره در حاشیه قرار دارد و به چشم نمیآید و نقشها و جایگاههای اصلی به او محول نمیشود.
در پاسخ به این پرسش که «چرا بدن زنان همواره در جنگها مورد خشونت جنسی قرار میگیرد؟» به یک حقیقت دردناک میرسیم: وقتی زنان در دوران صلح و آرامش حق مالکیت بر بدن خود را ندارند و باید اجبارِ ساختارهای قدرت را در تعیین حدومرزهای بدنشان بپذیرند، دور از انتظار نیست که دشمن در زمان جنگ و ناامنی با تصاحب زنان بهعنوان جزئی از دارایی مردانِ کشور مقابل از آنها، بهمنظور بهرهبرداری نظامی، سوءاستفادۀ جنسی کند.
