پروفسور پیتر مولهاوسلر استاد بازنشستۀ زبان‌شناسی دانشگاه آدلاید استرالیا است. متولد فرایبورگ آلمان بوده و در آفریقای جنوبی (دانشگاه استلنبوش)، بریتانیا (دانشگاه ریدینگ) و استرالیا (دانشگاه ملی استرالیا) تحصیلات خود را انجام داده است. او در دانشگاه فنی برلین و نیز دانشگاه آکسفورد سابقۀ تدریس دارد.
مولهاوسلر از سال۱۹۹۲ استاد و عضو مؤسس رشتۀ زبان‌شناسی همگانی در دانشگاه آدلاید استرالیا بوده است. زمینه‌های اصلی پژوهش‌های او عبارتند از: زبان‌های پیجین و کریول، زبان‌های بومی استرالیا، دستور ضمایر، و زبان‌شناسی زیست‌محیطی. مولهاوسلر نویسندۀ یکی از نخستین کتاب‌ها در زمینۀ مطالعات زبان‌های کریول (زبان‌شناسی زبان‌های پیجین و کریول، ۱۹۸۶) است و همچنین دو کتاب در زمینۀ مطالعات زبان و محیط زیست دارد؛ کتاب اول گفتمان سبز: مطالعه‌ای بر گفتمان‌های زیست‌محیطی (۱۹۹۹) - به همراه رام هرِی و ینس بروکمایر - و کتاب دیگر او در این زمینه، زبانِ محیط زیست و محیط زیستِ زبان: دوره‌ای در زبان‌شناسی زیست‌محیطی (۲۰۰۳) است. او به همراه استیفن وورم و دارل ترایون اطلس زبان‌های ارتباط بینافرهنگی در اقیانوس آرام، آسیا و آمریکا (۱۹۹۶) را تألیف کرده است. مولهاوسلر در مجموعۀ بزرگ کتاب راهنمای زبان‌شناسی زیست‌محیطی روتلج به ویراستاری آلوین فیل و هرمین پنز (۲۰۱۷) مشارکت داشته است.
با توجه به تحقیقات میدانی خود در جزایر نورفوک، او همچنین در زمینۀ علوم قومی و به طور خاص در بوم‌شناسی قومی زبانی - مطالعۀ نام‌های گونه‌های گیاهی و جانوری در جوامع سنتی - پژوهش‌هایی داشته است. آنچه در ادامه می‌آید گفتگویی کوتاه با پیتر مولهاوسلر در رابطه با زبان‌شناسی زیست‌محیطی است.
