الیوت در برابر منتقدانی که ارض اموات (سرزمین هرز) را نقدی اجتماعی می‌پنداشتند با کمی تجاهل و تواضع، «قرولندی ریتمیک» و شخصی می‌خوانْد علیه «زندگی». اما این بیان نه‌تنها باعث نمی‌شد قرولند شخصی او پیوندی بیرونی و چندسویه با امر اجتماعی پیرامون‌اش نداشته باشد بلکه به شکلی کنایه‌آمیز آن را تبدیل به بیانیه شخصی‌اش می‌کرد برای مواجهه با کلیت آشفتگی جهان زیست انسانی: سیروسلوکی فردی در جغرافیاهای فنا و هلاکت.
