نویسنده: سوزان سونتاگ | این که هنر چه کاری می‌تواند بکند همواره یکی از مناقشه برانگیزترین مسائل بوده‌است. به‌ویژه زمانی که به نظر می‌رسد کارکرد خود را به یک ایدئولوژی سیاسی فروکاهیده است. در این گفتار سوزان سونتاگ به تدقیق در این مسئله پرداخته است. این که درک هنر از اخلاق و همین‌طور موضع اخلاقی در هنر چه ارتباطی با هم دارند.
سنت نقادانه‌ای در تئاتر کشورمان وجود ندارد. حتا این روزها می‌توان این مسئله را به دیگر هنرها هم تسری داد. فقدان موضع‌گیری در نقدها در بیشتر مواقع به پروار شدن مفهوم متناقض "نقد سازنده" کمک کرده‌است. نقدی که تنها برای پر‌کردن صفحات روزنامه‌ها و مجلات است و نمی‌خواهد با جریان رایج و ارتجاعی آنچه که در هنر اتفاق می‌افتد درگیر شود. رضا سرور در این نوشته به همین موضوع پرداخته است.
در این نوشته ناتورالیسم در آثار دو نویسنده‌ی برجسته‌ی ایرانی، صادق چوبک و علی اشرف درویشیان مقایسه می‌شود. نویسنده بر این باور است که حتی نویسندگان ناتورالیسم هم شیوه‌های متفاوتی از واقعیت و وضعیت عینی را روایت می‌کنند.
به گواه بسیاری از دست‌اندرکاران فرهنگ و هنر وضعیت در این عرصه بهتر از پیش شده است. آن‌ها برای اثبات مدعایشان از رشد مخاطب و تولید هنری در یکی دوسال اخیر شاهد می آورند. از این حیث به نظر نویسنده‌ی این مطلب تابستان گذشته نمونه‌ی کمیابی است. اما چه چیز باعث این رشد مخاطب و گردش پول و سرمایه در هنر شده است؟ تلویزیون، تبلیغات و تمناهای سیاسی و‌اجتماعی مخاطبان چه تأثیری در این فرایند جذب مخاطب داشته است و این مخاطبان چه کسانی هستند؟
عدم تاریخ‌نگاری در تئاتر ایران و نپرداختن به مسیرکاری و ایده‌های اجرایی گروه‌ها و دست‌اندرکاران تئاتر، مسیر پر چالشی را برای بررسی تئاتر امروز ایران رقم زده است. نبود جریان‌های جدی نقد و فقدان توجه به نظریه، در میان کسانی که به کار تئاتر مشغول هستند فضای مبهمی پیرامون تئاتر رقم زده است. دوغ و دوشاب در هم‌آمیخته و معلوم نیست که تئاتر در اینجا چه راهی را می رود؟ در همین زمینه رضا سرور درباره‌ی حسرت‌های یک تاریخ‌نویس تئاتر نوشته است و بر نکته‌ی مهمی انگشت گذاشته است؛ کاش متقدمان از تجربیات خودشان حرف می‌زدند و در تدوین آن اهتمام می‌کردند، کاش شیوه‌های اجرایی خود و دیگران را نقد می‌کردند و کاش پایه‌ای می‌شدند برای برآمدن دیگران.
گزارش از فرانس۲۴ - این گزارش بخشی از کنش‌های زنان پس از انقلاب ناموفق مصر را نشان می‌دهد. کنش‌هایی که اگرچه دامنه تاثیرشان اندک است، اما نشان می‌دهد که جامعه مصر ضدانقلاب نظامیان را پایانی بر مبارزه دامنه‌دار برای برابری نمی‌داند. بررسی نقش و تاثیر زنان مصر در ماه‌ها و روزهای منتهی به انقلاب، هنوز اهمیت دارد؛ چرا که نشان می‌دهد خاورمیانه گزینه‌های دیگری هم برای ادامه دادن دارد.
نویسنده: کریستیان سالمون | در سال ۲۰۰۲ میلادی هیئتی از سوی پارلمان بین‌المللی نویسندگان برای دیدار با محمود درویش به فلسطین سفر کرد. این سفرنامه‌ای است که کریستیان سالمون در سال ۲۰۰۲ از این سفر نوشته است.
