با شروع پاییز، آموزش پولی، پرداخت شهریه و هزینه‌های آموزشی، یکی از نگرانی‌های عمده خانواده‌های طبقات متوسط و پایین است. اگر تا چند دهه گذشته آموزش از دبستان تا دانشگاه به صورت دولتی و رایگان بود، اما این روند به مرور جای خود را به شکل‌های مختلفی داد که «پولی بودن» و پرداخت شهریه وجه اشتراک همه آنها است. چه مجوزهای قانونی، آموزش رایگان را به حاشیه برد و دولت‌های مختلف با اتکا به چه قوانین و دستورالعمل‌هایی وضعیت کنونی را برای آموزش رقم زدند؟
در دانشگاه‌ها بذری کاشته شده که حالا می‌توان به رشدش امیدوار بود و لب به تحسینش گشود. دانشجویان از جایی شروع کرده‌اند که می‌تواند مسئله را نه فقط در داخل دانشگاه سراسری کند که مرزهای مقاومتش را به بیرون دانشگاه بکشاند؛ صحبت حالا از منافع و معیشت دانشجویان امروز و مزدبگیران فرداست.
شاگرداول‌های دانشگاه‌های ایران، خیلی‌هایشان حالا تنها و درمانده‌اند و شب که می‌آید، فکر روزهای بعد، خواب را از چشم‌هایشان می‌دزدد. کار هم خودش را از آنها می‌دزدد، خانه و زندگی هم، خانواده‌های فقیر روستاهای دور هم و بعد تمام‌شدن مهلت خوابگاه است و سایه جریمه که خودش را به تمامی و با همه زورش، پهن می‌کند روی اندام‌های باریک و البته درمانده‌شان.
دانشجویان به قانون سنوات، روند خصوصی‌سازی و کالایی شدن آموزش، کیفیت نامطلوب غذا، وضع خوابگاه‌ها، به تبدیل‌شدن دانشگاه‌ها به بنگاه تجاری، کاهش ظرفیت دانشجوی دولتی و روزانه اعتراض دارند و از دولت دوازهم توقع دارند دانشجویان را تصمیم‌هایی که برای آنها گرفته می‌شود سهیم کند.
