بیش از یک‌سوم جمعیت تهران با پای پیاده یا با استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی در شهر حرکت می‌کنند. خیابان‌های تهران از اتوموبیل اشباع شده‌اند و هوای آلوده و ترافیک از تبعات سیاحت خودروها است. با وجود همه این معضلات آشکار، شهرداری به جای اتخاذ سیاست‌هایی در جهت توسعه حمل و نقل عمومی و کاهش تردد خودروها به ساختن اتوبان‌های طبقاتی و تونل برای تسهیل عبور و مرور اتوموبیل‌ها اقدام می‌کند. ساخت پل‌های عابر پیاده نیز در راستای سیاست‌های مشابه است؛ دور کردن پیاده‌ها از سطح خیابان و فرستادنشان به زیر زمین و هوا. در این نوشته مجید ابراهیم‌پور، سیاست شهری حاکم بر تهران و ذینفعان این‌گونه سیاست‌ها را بررسی می‌کند و از لزوم «پیاده‌مدار» شدن تهران می‌نویسد.
۲۲ دی ۱۳۹۸
صبح روز شنبه بیست ویکم دی‌ماه رئیس‌جمهور در پیامی پس از تسلیت به بازماندگان این فاجعه و تایید خبر شلیک موشک به هواپیما آن را خطای انسانی‌ای دانست که در…
زدن هواپیما سهوی بود، دروغ‌های سازمان‌یافته چطور؟
۲۱ دی ۱۳۹۸
در خاکسپاری کرمان و در شلیک اشتباه سپاه به هواپیمای مسافربری اوکراینی، در دو روز دویست و بیست غیرنظامی روی خاک ایران، کشته شدند. در همان روزهایی که تبلیغات انتقام…
باید به بدیل بیاندیشیم و آن را ممکن کنیم
۱۴ دی ۱۳۹۸
مقدمه: آصف بیات استاد تمام جامعه‌شناسی و مطالعات خاورمیانه در دانشگاه ایلینوی ایالات متحده آمریکاست. از وی آثاری بسیاری در حوزه انقلاب‌ها و جنبش‌های اجتماعی خاورمیانه به زبان‌های گوناگون منتشر…
۱۰ دی ۱۳۹۸
زن‌های ایرانی برای اجرای قانون موتورسواری در شهر سر از پا نمی‌شناسند و راه‌های و مسیر‌های ناهمواره متعددی را طی کردند و برای تحقق این خواست می‌کوشند؛ در این گزارش…
یادداشتهایی در معرفی کتاب، موسیقی و... .
شکستن طلسم وحشت | آریل دورفمن
میدان
https://meidaan.com/
