بیش از یک‌سوم جمعیت تهران با پای پیاده یا با استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی در شهر حرکت می‌کنند. خیابان‌های تهران از اتوموبیل اشباع شده‌اند و هوای آلوده و ترافیک از تبعات سیاحت خودروها است. با وجود همه این معضلات آشکار، شهرداری به جای اتخاذ سیاست‌هایی در جهت توسعه حمل و نقل عمومی و کاهش تردد خودروها به ساختن اتوبان‌های طبقاتی و تونل برای تسهیل عبور و مرور اتوموبیل‌ها اقدام می‌کند. ساخت پل‌های عابر پیاده نیز در راستای سیاست‌های مشابه است؛ دور کردن پیاده‌ها از سطح خیابان و فرستادنشان به زیر زمین و هوا. در این نوشته مجید ابراهیم‌پور، سیاست شهری حاکم بر تهران و ذینفعان این‌گونه سیاست‌ها را بررسی می‌کند و از لزوم «پیاده‌مدار» شدن تهران می‌نویسد.
