پروژه‌های انتقال آب در كشور از كارون بزرگ در حالی با نام شرب اجرا می‌شوند كه به‌كام صنایع هستند. مسئولان از یك سو مردم را به صرفه‌جویی در مصرف آب دعوت می‌كنند، و از سوی دیگر خود با فریبكاری و تحت فشار لابی‌های سیاسی تیشه به ریشه منابع آبی كشور می‌زنند. آب هست ولی كم هست، این شعار‌ی است كه این روزها بر روی در و دیوار شهرها نقش بسته و در شبكه‌های مختلف صدا و سیما نیز مردم را به صرفه‌جویی در مصرف این مایه حیات دعوت می‌كنند. اما اینكه مسئولان تا چه اندازه به این شعار در تصمیم‌گیری و عملكرد خود اعتقاد دارند، خود جای سوال است؛ چرا كه هر روز خبری از سوء‌مدیریت و لابی‌های سیاسی در مدیریت منابع آبی موجود در كشور به گوش می‌رسد.
به‌نظر مي‌آمد خيلي دير شده. خوزستاني‌ها، چند ماهي از سال گذشته را با حضور دایمي ريزگردها در مناطق مختلف استان‌شان سپري كردند. ريزگردهايي كه آمده بودند حالا ديگر قصد رفتن نداشتند. كودكان و مادران خوزستاني درد دوباره‌اي از پس گذشت ٨سال جنگ را تجربه مي‌كردند. مردمي كه نياز به تنفس داشتند در تنگنا قرار گرفته بودند و همه دعاي باران مي‌خواندند تا شايد قطرات پرحجم و سريع راه نفس‌ها را دوباره بگشايند. قضيه تا آن حد جدي شده بود كه ديگر كسي به فكر فقر، فلاكت و بيكاري نبود. همه مي‌خواستند پايان جنگ گرد و غبار را با خوزستان و خوزستاني‌ها ببينند. جنگي كه به سختي آغاز شده بود، داشت دم به دم نفس‌ها را مي‌گرفت. ناگهان به آمدن باراني و وزش توأمان بادي جنگ به آتش‌بس رسيد. با اين وجود اما آتش‌بس به معناي پايان كامل جنگ نيست. اين نبرد هنوز تمام نشده. دو طرف رفته‌اند تا ساز و برگ جنگي خود را آماده كنند و بازگردند. احتمالا اين ميدان نابرابر از آذرماه يا شايد هم دي‌ماه سال آينده (اگر زودتر نيايد) دوباره از سر گرفته خواهد شود. اما چه شد كه اينگونه شد؟! مقصران واقعه چه كساني بودند؟ آيا مسأله پيش آمده براي خوزستان بلاي آسماني غيرقابل پيش‌بيني بود يا آنكه عده‌اي آن روز كه بايد هشداري را جدي مي‌گرفتند، در فكر انجام كارهاي مهم‌تر بودند؟ چرا ديگر خبري از پيگيري رسانه‌ها نيست؟ آيا برخي از ما مسببان نمایش رسانه‌اي بوديم؟
