در سال ۲۰۱۸، ثروت ۲۶ نفر برابر با مجموع دارایی‌های نصف فقیرتر جمعیت دنیا (معادل ۳.۸ میلیارد نفر) بود. جف بیزوس، بیل گیتس، وارِن بافِت، برنار آرنو، مارک زوکربرگ، آمانسیو اورتگا، کارلوس اسلیم، چارلز کوک، دیوید کوک، لُری الیسون، مایکل بلومبرگ، لَری پیج، سرگی برینَ، جیم والتون، اس.رابسون والتون، آلیس والتون، ما هواتنگ، فرانسواز بتانکور میرز، موکش آمبانی، جک ما، شلدون ادلسون، استیو بالمر، لی کا-شینگ، شو جیاین، لی شا-کی، وانگ جیانلین = نصف جمعیت دنیا.
در روزگار ما نابرابری آن قدر بدیهی فرض می‌شود که گاهی توضیح اینکه چرا نابرابری وجود دارد بسیار سخت است. یانیس واروفاکیس اقتصاددان و فعال سیاسی یونانی سعی کرده است این پرسش را به زبان ساده برای دخترش توضیح دهد.
نهمین حراج هنری تهران چند روز دیگر یعنی نهم تیرماه چکش می‌خورد. حراجی که درهای آن به گفته برگزارکنندگانش به روی همه باز است. این حراج چگونه وضعیت عمومی را نمایندگی می‌کند و در چه نسبتی با دولت و گفتمان آن یعنی اعتدال پیش می‌رود؟
فیلم اخیر کن لوچ «من، دنیل بلیک»، درباره ساز و کارهای موجود در نظام رفاه اجتماعی است که سعی می‌کند با پیچیده کردن شرایط دریافت حمایت‌های دولتی، نیازمندان و بیماران را از صرافت دریافت حقوق شهروندیشان بیاندازد. گزارشی از جلسه پرسش و پاسخ که در برلین برگزار شد را بخوانید.
در بخش دوم سخنرانی، باتلر پرسش زندگی خوب را تا بن بست اخلاقی آن دنبال می‌کند (این زندگی هم به من تعلق دارد هم ندارد)؛ تا جایی که با نظم سیاسی موجود در تضاد قرار می‌گیرد، و نشان می‌دهد که حتی «بی‌ثباتی» در مقام اشکال مختلف «زیست‌ناپذیری» نمی‌تواند پرسش از زندگی نیک را محو کند. این تناقض برای آرنت با دوگانه‌ی خصوصی / عمومی حل و فصل می‌شود، و در ادامه باتلر به مشکلات این دوگانه و نسبت آن با امکانِ سیاست (یا بهترین شکل زیستن) می‌پردازد.
آدم چطور می‌تواند زندگی خود را به درستی پیش ببرد، به گونه‌ای که بتوانیم بگوییم در جهانی که برای انبوهی از مردم محرومیتِ ساختاری و نظام‌مند به همراه دارد، ما به نیکی زیسته‌ایم. این سوالی است که جودیت باتلر در سخنرانی خود هنگام دریافت جایزه آدورنو به پیش می‌کشد و تلاش می‌کند پاسخ دهد.
از آغاز فصل سرما حرکتی به نام «دیوار مهربانی» در شهرهای مختلف ایران شروع شده است؛ افراد لباس‌هایی را که لازم ندارند در یک مکان عمومی قرار می‌دهند تا «نیازمندان» بتوانند در سرمای زمستان از آن استفاده کنند. در حال حاضر شوراهای شهر و سرای محلات در برخی از شهرهای ایران نیز با در نظر گرفتن یک مکان و نصب بنری با شعار «نیاز نداری بذار، نیاز داری بردار» خود را درگیر این برنامه کرده‌اند. در این میان برخی معتقدند نیاز به «دیوار مهربانی»، ریشه در مشکلات ساختاری‌تری دارد که در این میان کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد؛ مشکلاتی که به بازتولید و افزایش هر روزه‌ی فقر و نابرابری‌های اجتماعی منجر می‌شوند.
حسین راغفر در این سخنرانی که با موضوع «ضرورت‌ها و ابزارهای سنجش مستمر عدالت و نابرابری» در مؤسسه «دین و اقتصاد» انجام داده، به مشکلات ساختاری اقتصاد ایران اشاره دارد؛ مسائلی که «پس از گذشت بیش از سه دهه از عمر انقلاب، فقر و نابرابری در جامعه ایران، به مراحلی فراتر از وضعیت هشدار» رسانده است. این اقتصاددان ضمن اشاره به افسارگسیختگی سرمایه‌داری مالی در دوران دولت های نهم و دهم، به ریشه های ساختاری تولید فقر در جامعه می پردازد. به اعتقاد راغفر «سیاست‌های نئولیبرال، که امروز در جامعه ما حاکم است، بعد از جنگ، مسئول اصلی تمام بدبختی‌های کشور است».
