مساله ایده‌هایی مانند عقیم‌سازی کارتن‌خواب‌ها نه کارا بودن آنها و نه نیت مطرح کنندگان آن‌هاست. مساله این است که گروهی با تکیه بر قدرت، شهرت یا تخصصشان به خود اجازه می‌دهند برنامه‌ها و ایده‌هایی برای کنترل بدن فرودستان مطرح کنند. این ایده‌ها بی هیچ نسبتی با زندگی فرودستان مطرحح می‌شوند.
كاوه بيات از پژوهشگران جدي تاريخ معاصر است. به تازگي به كوشش او خاطرات امير شاپور زندنيا از چهره‌هاي اصلي سومكا منتشر شده است. در اين خاطرات اشارات مهمی به برخي از مهم‌ترين برهه‌هاي تاريخ معاصر ايران به خصوص نهضت ملي شدن صنعت نفت وجود دارد.
دهه‌هاست که نخبگان تحصیل‌کرده‌ی آمریکا، به‌نمایندگی از شرکت‌های بزرگ، فشارهای بسیاری به مردم فقیر وارد‌کرده‌اند. این نخبگان، از ارزش‌ها صحبت می‌کنند -مدنیت، رواداری، محکومیت تعصبات و نژادپرستی- درحالی‌که به‌نفع شرکت‌های بزرگ، از پشت به مردم خنجر می‌زنند. در این وادی، جمهوری‌خواهان با ارائه‌ی نسخه‌ی امروزی موسولینی، «دونالد ترامپ»، درصدد جذب رأی‌دهندگان، به‌ویژه رأی‌دهندگان جدیدی که از دروغ‌های مربوط به نظام ورشکسته‌ی لیبرال خسته‌اند، به سمت خود هستند.
پناهندگان در آلمان با مشکلی مواجهند. یا بهتر است بگوییم ظاهرا آلمانی‌ها با پناهندگان مشکل دارند. تظاهرات‌های بیگانه‌هراسانه، آتش‌زدن سرپناه‌های پناه‌جویان و حوادث نژادپرستانه و زشت دیگر- مانند آن نئونازی مست که ماه پیش در متروی برلین روی کودکان مهاجر ادرار کرد- به بحثی داغ و گسترده در آلمان و در سطح بین‌الملل دامن زده؛ بحث پیرامون تمایل و توانایی این کشور در برخورد با مهاجرانی که از جنگ و فقر گریخته‌اند. واکنش‌ها به بحران متفاوت بوده: شاید زشت‌ترین واکنش آلمانی‌ها تاکنون محاصره سرپناهی پر از پناه‌جویان وحشت‌زده در شهر هایدنو ایالت زاکسن توسط صدها دست‌راستی باشد، اما هم‌زمان هزاران داوطلب، همبستگی و دلسوزی خود را به نمایش گذاشته و طیف وسیعی از برنامه‌ها را برای خوشامدگویی و کمک به پناهندگان ترتیب داده‌اند.
یادداشت پیش رو را مازیار عطاریه در سایت دراب در واکنش به یوسف اباذری و افرادی که یا موافق تمام حرف‌های او در مورد مرتضی پاشایی هستند یا عادت کرده‌اند برای هر کسی که با صدای بلند حرفی زد دست بزنند، نوشته است.
پازولینی در این نوشته به مسئله‌ای می پردازد که هنوز هم مسئله است و تنها فرم های پیچیده‌تری به خود گرفته است. این که چگونه سیستم غالب و جریان اصلی فرهنگی، اعتراض و ضدجریان را در خود ادغام و آن را از آن خود می‌کند. به واسطه‌ی ابزارهایی که در اختیار دارد از آن اعتراض و انکار مد می‌سازد که به گفته پازولینی اگر آن را فاشیستی ندانیم دستکم می‌توان آن را نوعي «راست افراطي» به شمار آورد.
فوتبال را باید با اجزایش دید. تماشاگران، بازیکنان، مربیان و مردم. بگذارید فوتبال را برای لحظاتی از بنگاه‌های تجاری، صنعتی‌بودن و سلطه رسانه‌ها جدا کنیم و آن را در کوچه پس‌کوچه‌های شهرهای جهان ببینیم: امروز در جهانی که سیاست نامی برای مردم است، فوتبال چنان به زیست- فضای همه مردم جهان گره خورده که در میان آنها وفاداری و ایمان پدید آورده است.
