آیا فجایعی که امروز در غزه در حال اتفاق افتادن است، با زبان قابل توصیف است؟ آیا زبان ما توانایی بیان خشونت، جنایت، کشتار، مرگ و هرآنچه که امروز در غزه اتفاق می افتد را دارد؟ آیا ما نمی خواهیم از غزه چیزی بگوییم یا محدودیت زبان به ما اجازه نمی دهد از غزه چیزی بگوییم؟ سکوتِ زبان در برابر فاجعه، یعنی زبان ناتوان تر از آن است که از فاجعه چیزی بگوید، اما در مقابل چه طور رسانه ها توانایی صحبت کردن از فاجعه را دارند؟
نویسنده: امیرحسین نیکزاد ، رضا نوری‌زاده | در اثنای جنگ، 85 تا 95درصد از یهودیان اسراییل، از سیاست جنگ‌طلبانه دولت راست‌کیش نتانیاهو حمایت کرده‌اند و حمایت عمومی از حمله زمینی به «غزه» در فاصله 25تیر تا اول مرداد، از کمتر از 40درصد به 60درصد رسیده است. از سوی دیگر در فاصله همین‌روزها انتشار اخبار کشتار غیرنظامیان، به‌خصوص تصاویر کودکان خونین و سوخته، عواطف عموم مردم جهان را علیه نظامیگری اسراییل، یکپارچه کرد. پرسش ما این است؛ شکاف میان منظر ساکنان اسراییل و ساکنان مناطق دیگر جهان، در چه چیزی ریشه دارد؟
