چندی پیش «فاطمه دانشور» رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر تهران از فروش نوزادان در اطراف برخی بیمارستان‌های جنوب تهران خبر داد. «زنان کارتن خواب و روسپی به هنگام زایمان در برخی از بیمارستان‌های جنوب و مرکز شهر مراجعه و پس از به دنیا آمدن نوزاد با دریافت ۱۰۰ تا ۲۰۰ هزار تومان بچه خود را می‌فروشند.» مددکار بیمارستان می‌پرسد: « آمده‌اید نوزاد را بخرید؟» می‌گوییم: «آره» می‌گوید: «پس صدایش را درنیاورید.» مأمور پارک می‌گوید: «خرید و فروش خیلی زیاده؛ همین دختر رعنا را 210 هزار تومان خریدند برای گدایی». کمتر از یکماه پیش بود که فاطمه دانشور رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر در یک برنامه زنده تلویزیونی گفته بود: «متأسفانه گزارش‌هایی نشان می‌دهد خانم‌های کارتن خواب و زنان خیابانی به هنگام زایمان در برخی از بیمارستان‌های جنوب و مرکز شهر پس از به دنیا آمدن نوزاد با دریافت 100 تا 200 هزار تومان بچه خود را می‌فروشند.» بعد از آن پلیس گفت: «برخورد می‌کنیم» و سید شهاب‌الدین چاوشی معاون سیاسی و اجتماعی استانداری تهران هم گفت: «ما در این خصوص گزارش مستندی نداریم، اما اگر یک مورد هم وجود داشته باشد، این وظیفه دستگاه‌های ذیربط است که آن را پیگیری کنند.» اما مشاهدات سه روزه ما ثابت می‌کند که خرید و فروش نوزاد یک واقعیت غیرقابل کتمان است.
بیشتر از هفت سال از افتتاح برج میلاد می‌گذرد. بنایی که با تلاش فراوان شهرداری تهران، توانست به جای برج آزادی نمادی از پایتخت کشور شود. با این حال در ابتدا کاربری دیگری برای برج میلاد تعریف شده بود که تا کنون به عنوان اصلی‌ترین ویژگی آن خاموش و بی‌استفاده مانده‌است. برجی که به عنوان برج مخابراتی و تلویزیونی معرفی شده بود، در همین زمینه خاموش مانده است، چرا که دوروبر میلاد را شلوغ کرده‌اند تا با این شلوغ‌کاری خاموش‌ماندن کارکرد اصلی برج را کم‌رنگ کنند.
شهرداری تهران چندی پیش اعلام کرد که زندان اوین به زودی تغییر کاربری می‌دهد و بخشی از آن به فضای سبز تبدیل خواهد شد. این معامله تا مدتی معطل اجازه قوه قضاییه بود تا آنکه محمد باقر قالیباف گفت قوه قضاییه با آن موافقت کرده است. گفتنی است که پیش از اعلام موافقت قوه قضاییه، اصغر جهانگیر رییس سازمان زندان‌های ایران از ابراز تمایل چهار مشتری به خرید این زندان خبر داده بود. یادداشت محمد قائد را در این باره بخوانید.
در ایران قانون از دستفروشان حمایت نمیکند. بیرون ماندن فروشندگان سیار از چارچوب قانون آنها را در موقعیت شکننده و خطیری قرار می‌دهد. فعالیت اقتصادی و وسیله معیشتشان به رسمیت شناخته نمی‌شود و «بساط» آنها سد معبری است که شهرداری به پشتوانه قانون می‌تواند به آن هجوم ببرد. اما اگر دستفروشان به عنوان یک صنف شناخته شوند شاید بسیاری از مشکلات آنها حل شود. در این نوشته، یکشهر گزارشی از مواضع مسئولان اتحادیه‌های صنفی در مورد دستفروشی و نقش آنها در امکان تغییر وضعیت فروشندگان سیار می‌دهد.
«اینجا ته خط است» این جمله را حسین، مرد میانسالی می‌گوید که بر دیوار آجری یکی از خانه‌های جمعی محله عودلاجان تکیه زده است. خانه‌هایی که شهرداری تهران در چند روز اخیر از ساماندهی و یا حتی ویران کردن آنها برای طرح انضباط اجتماعی خبر داده است.
