نئولیبرالیسم چیزی بیش از معادلی صرف برای «فاسد» یا «ابَر سرمایهدار» است؛ ایدئولوژی سیاسی مشخص که نه تنها نوظهورتر از کاپیتالیسم است، که بسیاری از طرفداران کاپیتالیسم با آن مخالفاند.
پس از بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی مباحثی درباره مجاز بودن یا نبودن استفاده از سلاحهای پیشرفته و اتمی برای پیروزی سریعتر در جنگ مطرح شد. بعضی بر این باور بودند تنها راه تسلیمکردن ژاپن استفاده از بمب اتم است.آنها در بمب اتم پیشرفت علم و قدرت شگفتانگیز آن را میستودند. چرا که به نظر آنها تنها راه شکست ژاپن و حفظ جان سربازان آمریکایی استفاده از بمب اتم بود. اما گروه مخالفی نیز وجود داشت که معتقد به عدم استفاده از سلاحهای کشتار جمعی و در رأس آن بمب اتم بودند و استدلال میکردند که برای پایان دادن به جنگ لازم نیست که حتماً از بمب اتم استفاده شود و راههای بهتری نیز وجود دارد. کذر زمان از آن دوران تا کنون ثابت میکند که استدلال این دسته از مخالفان کاملاً درست بوده است. نویسنده بر این باور است که فرهنگ نولیبرالی کنونی همانند بمب اتم نیز مخالفان و موافقانی دارد که با نگاهی به اتفاقات پس از بمباران اتمی، میتوان درباره طرفداری از این فرهنگ هم تصمیم گرفت.
هنرمندان، همیشه از همگرایی و دفاع از حقوق صنفی صحبت میکنند. نهادهای صنفیِ هنری در اساسنامههای خود، این موضوع را اصلیترین مأموریت و وظیفه خودشان تعریف کردهاند. اما همواره بحرانهایی در درون این نهادها و یا بین اعضای هر صنف هنری وجود داشته است. مواردی که به نظر میرسد بیشتر ناشی از شخصیگرایی و پیگیری منافع فردی و یا تنها محفلی کوچک از اعضای صنف، به جای همگرایی و پیشبرد ایدههای صنفی و هنری است. همچنین نقش پر رنگ دولت و ساختار سیاسی و اداری موجود را در بررسی این موضوع نباید نادیده گرفت. در این مبادله منافع فردی و دولتی، چه بر سر ایده جمعی یک صنف هنری آمده است؟
پس از حوادث 13 نوامبر در پاریس، «فرانسوآ اولاند» رئیسجمهور فرانسه وضعیت اضطراری در این کشور اعلام کرد. پس از گذشت چند روز رئیسجمهور خواستار تمدید وضعیت اضطراری و تغییر در قوانین سیاسی این کشور شد. پارلمان فرانسه نیز به درخواست دولت وضعیت اضطراری را برای سه ماه دیگر تمدید کرد. متن پیش رو یاداشت «جورجیو آگامبن» فیلسوف ایتالیایی در روزنامه لوموند درباره وضعیت اضطراری و خطر تبدیل آن به وضعیتی عادی، و در نهایت دولت امنیتی است. به بیان جورجیو آگامبن وضعیت اضطراری سپری نیست که از دموکراسی دفاع میکند بلکه بر عکس همواره یاریدهندهی دیکتاتوری ست.
تونی کاشنر نمایشنامه نویس آمریکایی، نویسنده نمایشنامههای «فرشتگان در آمریکا» و «هومبادی/کالل» است. جذابیت آثار او را میتوان ناشی از حضور توامان تخیل افسارگسیخته و نگاه انتقادی سیاسی دانست. محمدرضا فرزاد در نوشته زیر از کاشنر مینویسد.
بنا به ادعای نائومی کلاین، با توجه به نابرابری گستردهای که سرمایهداری به وجود آورده و ضرورت زیستمحیطی تغییرات اقلیمی «همهچیز قابل تغییر است». این عنوان کتاب آخر کلاین است، روزنامهنگار، مقالهنویس و فعال جنبش ضدجهانیشدن که کتابهای او در سالهای اخیر سروصدای زیادی بهپا کرده است. او در این مصاحبه به توضیح ایدههای خود در آخرین کتابش میپردازد و مسئله حیاتی تغییرات اقلیمی را فراتر از تلاش دولتها میداند، تلاشهایی همچون کنفرانس تغییرات اقلیمی پاریس: «اشتباه بزرگی است تصور کنیم رهبران جهان ناگهان در نشست پاریس انسانهای متفاوتی از کار درمیآیند». بحث او دعوت به ناامیدی از دولتها و رهبران آنهاست و در مقابل مبارزه در راه ساخت یک نظام اقتصادی جایگزین در تناسب با محیطزیست.
در مصاحبه حاضر رانسیر درباره سیاست هنر، معنای دموکراسی و وضع هنر در دوره کنونی صحبت میکند: آیا هنر معاصر پتانسیل ایجاد گسست در جامعه و «توزیع مجدد محسوسات» را دارد؟
حسین راغفر اقتصاددان و استاد دانشگاه الزهرا است. او که به مطالعه در حوزه اقتصاد توسعه و نابرابریهای اقتصادی علاقه دارد، یکی از معدود اقتصاددانان ایرانی است که به طور ویژه به مساله فساد پرداخته است. حسین راغفر در پاسخ به میدان توضیح داده فساد چیست؟ چرا فساد هست؟ نتیجه آن چیست؟ برای برطرفکردن آن چه باید کرد و اگر فساد نبود...
از ۸۲% از مقالههای منتشره در علوم انسانی حتی یک بار هم نقلقول نمیشود. به ۳۲% از مقالههای علمی_پژوهشی در علوم اجتماعی و ۲۷% آنها در علوم طبیعی، حتی یک بار هم ارجاع داده نمیشود. حتی اگر از مقالهای هم نقلقول شود، باز هم این به معنای آن نیست که آن مقاله واقعاً خوانده شده است. بنا بر یکی از ارزیابیهای صورتگرفته، تنها ۲۰% مقالات مورد ارجاع واقعاً خوانده شدهاند.